ਗ਼ਜ਼ਲ

ਤੁਪਕਾ-ਤੁਪਕਾ ਨੂਰ ਹੋਇਆ, ਕਿਣਕਾ-ਕਿਣਕਾ ਆਫ਼ਤਾਬ।
ਡੀਕ ਲਈ ਜਦ ਚਾਨਣੀ ਨੇ, ਨੇਰ੍ਹ ਦੀ ਸਾਰੀ ਸ਼ਰਾਬ।
-------
ਹੱਥ ਮੇਰਾ ਚੁੰਮਿਆ ਤੂੰ, ਜਿੱਥੋਂ ਸੀ ਕਰਕੇ ਅਦਾਬ,
ਖਿੜ ਪਿਆ ਓਸੇ ਜਗ੍ਹਾ ‘ਤੇ, ਲਾਲ-ਸੂਹਾ ਇਕ ਗ਼ੁਲਾਬ।
-------
ਰਹਿਣ ਦੇ ਇਹ ਸ਼ਾਂਤ ਪਾਣੀ, ਸੁਰਮਈ ਝੀਲਾਂ ਨਾ ਛੇੜ,
ਪੂੰਝ ਨਾ ਇਸ ਨੂੰ, ਇਹ ਮੇਰੇ ਲੈ ਰਿਹਾ ਹੈ ਮਿੱਠੇ ਖ਼ਾਬ।
------
ਖ਼ਤ ਮਿਰੇ ਦਾ ਓਸ ਨੇ ਸੀ, ਕੋਨਾ ਹੀ ਇਕ ਦਿੱਤਾ ਪਾੜ,
ਖ਼ਤ ਮਿਰੇ ਦਾ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੀ, ਓਸਨੇ ਦਿੱਤਾ ਜੁਆਬ।
------
ਤੇਰੀ ਦਿੱਤੀ ਇੱਕ ਪੱਤੀ, ਬਣ ਗਈ ਹੈ ਵਧ ਕੇ ਡਾਲ਼,
ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਵੇਖੀ ਜਾਂ ਇਕ ਦਿਨ, ਆਪਣੀ ਇਕ ਮੈਂ ਕਿਤਾਬ।
------
ਮੈਂ ਸਦਾ ਸਾਂ ਆਖਦਾ, ਟੱਪੋ ਨਹੀਂ ਚੱਦਰ ਦੀ ਹੱਦ,
ਰਬੜ ਵਾਗੂੰ ਫੈਲ ਕੇ ਹੁਣ, ਕਿਉਂ ਤੁਸੀਂ ਸਿਮਟੇ ਜਨਾਬ!
------
ਦੋ ਤੋਂ ਵਧ ਕੇ ਹੁਣ ਚਮਨ ਦੇ, ਹੋ ਰਹੇ ਨੇ ਟੁਕੜੇ ਹੋਰ,
ਹੋਰ ਕਿੰਨੀ ਦੇਰ “ਬਾਦਲ”!, ਲੋਕ ਹੋਵਣਗੇ ਖ਼ਰਾਬ।