ਗ਼ਜ਼ਲ

ਕਹੇ ਹਾਕਿਮ,ਕਿ ਸਭ ਵਾਸੀ ਹਿਫ਼ਾਜ਼ਤ ਨਾਲ਼ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ।
ਨਗਰ ਦੇ ਬੰਦ ਦਰਵਾਜ਼ੇ, ਕਹਾਣੀ ਹੋਰ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ।
-------
ਦਲੀਲਾਂ ਦੀ ਬਜਾਇ ਗੋਲ਼ੀਆਂ ਦਾ ਰਾਜ ਹੁੰਦੈ ਜਦ,
ਉਦੋਂ ਹੀ ਕਿੰਗਰੇ ਮਹਿਲਾਂ ਦੇ ਨੇਰ੍ਹੀ ਨਾਲ਼ ਢਹਿੰਦੇ ਨੇ।
-------
ਤੁਫ਼ਾਨਾਂ, ਨੇਰ੍ਹੀਆਂ, ਝਖੜਾਂ ਨੂੰ ਓਦੋਂ ਆ ਜਵੇ ਆਖਿਰ,
ਜਦੋਂ ਵੀ ਆਸ ਦੇ ਪੰਛੀ ਬਨੇਰੇ ਆਣ ਬਹਿੰਦੇ ਨੇ।
------
ਕਿਸੇ ਤਾਰੂ ਨੇ ਕੀਤਾ ਹੌਸਲਾ ਜਦ ਪਾਰ ਲੰਘਣ ਦਾ,
ਚੜ੍ਹੇ ਹੋਏ ਉਦੋਂ ਦਰਿਆ ਵੀ ਡਰ ਦੇ ਨਾਲ਼ ਲਹਿੰਦੇ ਨੇ।
------
ਤਦੇ ਮਿਲ਼ਦੇ ਨੇ ਸੁਖ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਉਮਰ ਵਿਚ ਕੇਰਾਂ,
ਤਨਾਂ ‘ਤੇ ਆਪਣੇ, ਪੱਥਰ ਜੋ ਹੱਸ ਕੇ ਰੋਜ਼ ਸਹਿੰਦੇ ਨੇ।
------
ਖਹੇ ਤੂਫ਼ਾਨ ਜਾਂ ਇਸਨੂੰ ਕਿਨਾਰੇ ਟੱਕਰਾਂ ਮਾਰਨ,
ਤਦੋਂ ਬੇੜੀ ਦੇ ਚੱਪੂ ਹੀ ਮੁਸੀਬਤ ਨਾਲ਼ ਖਹਿੰਦੇ ਨੇ।
-----
ਜੋ ਸ਼ੇਰਾਂ ਵਾਂਗ ਮੇਰੀ ਪਿੱਠ ਛਿਲਦੇ, ਚੁਗਲੀਆਂ ਕਰ-ਕਰ
ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਹੁੰਨਾਂ, ਤਾਂ ਚੁਹਿਆਂ ਵਾਂਗ ਛਹਿੰਦੇ ਨੇ।
------
ਹਕੀਕਤ ਵਿਚ “ਬਾਦਲ" ਜੀ! ਇਹੀ ਗ਼ਮ ਦਾ ਨਿਕਾਸ ਹੁੰਦੈ,
ਮਗਰ ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਅੱਖਾਂ ‘ਚੋਂ, ਅਜਾਈਂ ਹੰਝ ਵਹਿੰਦੇ ਨੇ।