ਗ਼ਜ਼ਲ

ਮੈਂ ਸਾੜ ਦਊਂ ਤੈਂਨੂੰ, ਅਗਨੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਡਸ ਕੇ।
ਮੈਂ ਠਾਰ ਦਊਂ ਤੈਂਨੂੰ, ਬਦਲ਼ੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਵਸ ਕੇ।
-------
ਦੁੱਖਾਂ ਦੀ ਹਕੀਕਤ ਤੋਂ, ਜਾਏਂਗਾ ਕਿਧਰ ਨਸ ਕੇ?
ਜੇ ਹੋ ਜੇ ਭਲਾ ਜਗ ਦਾ, ਏਨਾ ਤਾਂ ਤੂੰ ਜਾਹ ਦਸ ਕੇ।
--------
ਫਲ਼ ਸਾਰੇ ਹੀ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ, ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਮਜ਼ਾ ਪੱਕਿਆਂ,
ਬੇਕਾਰ ਜਿਹਾ ਹੋਵੇ, ਇਹ ਉਮਰ ਦਾ ਫਲ਼ ਰਸ ਕੇ।
-------
ਜੇ ਲੋੜ ਪਈ ਕਿਧਰੇ, ਦੰਦਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਖੁਲ੍ਹਣੀ ਨਈਂ,
ਉਲਫ਼ਤ ਨੂੰ ਤੂੰ ਨਫ਼ਰਤ ਦੀ, ਨਾ ਗੰਢ ਦਵੀਂ ਕਸ ਕੇ।
--------
ਤਿਰੇ ਦਿਲ ਦੀ ਡੂੰਘਾਈ ਨੂੰ, ਨਾਪਣ ਦਾ ਹੁਕਮ ਮਿਲ਼ਿਐ,
ਚੁਪ-ਚਾਪ ਜਿਹੇ ਮੈਂਨੂੰ, ਖ਼ੰਜਰ ਨੇ ਕਿਹਾ ਧਸ ਕੇ।
-------
ਜਿਸ ਜ਼ਖ਼ਮ ਦੇ ਉੱਤੇ ਤੂੰ, ਹਥ ਫੇਰ ਕੇ ਤੁਰ ਚੱਲਿਓਂ,
ਆਰਾਮ ਕੀ ਆਉਂਣਾ ਸੀ, ਇਹ ਹੋਰ ਸਗੋਂ ਟਸਕੇ।
------
ਦਰਦਾਂ ਨੂੰ ਕਿਤੇ ਤੇਰੇ, ਘਰ ਵਲ ਨਾ ਪਵੇ ਆਉਂਣਾ,
ਸਤਿਆਂ ਨੂੰ ਸਤਾਵਣ ਦੇ, ਏਨੇ ਵੀ ਨਾ ਲੈ ਚਸਕੇ।
-----
ਤਾਂ ਹੀ ਨਾ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦੇ, ਛਾਲੇ ਤੇ ਬਿਆਈਆਂ ਵੀ,
ਕਰੀ ਵਸ ‘ਚ ਕੋਮਲਤਾ, ਮਿਰੇ ਪੈਰਾਂ ਨੇ ਘਸ-ਘਸ ਕੇ।
------
ਆਪੇ ਹੀ ਪਤਾ ਲੱਗੂ, ਕੀ ਮੁੱਲ ਹੈ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦਾ
ਤੂੰ ਵੇਖ ਲਵੀਂ “ਬਾਦਲ”!, ਪਿੰਜਰੇ ‘ਚ ਕਿਤੇ ਫਸ ਕੇ।